W okresie 1907 – 1940 Fairbairn służył w policji w Szanghaju. Wówczas wspólnie z wieloletnim współpracownikiem i przyjacielem E.A. Sykesem wypracowali unikalne podejście do zagadnień walki. Skrupulatnie badali wszelkie okoliczności towarzyszące konfrontacjom ulicznym i szukali najlepszych rozwiązań. Efektem tej pracy był system samoobrony Defendu,ostatecznie przemianowany przez swojego twórcę na  Scentific Self-Defense.

W 1940 roku Fairbairn przeszedł na emeryturę i powrócił do Anglii, przygotowującej się do odparcia inwazji niemieckiej. W 1941, wciąż razem z Sykesem, po intensywnych staraniach zostali wcieleni do Armii Brytyjskiej. Stało się to po tym, gdy wojskowi biurokraci naocznie zostali przekonani, jak unikalne są ich umiejętności i że obaj emeryci mogą być bardzo przydatni w toczącej się wojnie. Mieli wtedy odpowiednio 56 i 58 lat! W czasie wojny zajmowali się szkoleniem sił specjalnych.

Okres wojenny różnił się od tego, co działo się przed wojną, nawet w takim mieście bezprawia jak ówczesny Szanghaj. Defendu zostało opracowane z myślą głównie o zastosowaniach policyjnych, a także samoobrony. Stanowiło podstawę do sytemów militarnych, ale jest czymś innym. Zawiera techniki samoobrony i obezwładniania oraz zatrzymywania osób, podczas gdy systemy wojenne skupiały się w większości na okaleczaniu i zabijaniu. Nie oznacza to bewzględnej wyższości tego czy tamtego systemu, a raczej odmienny dobór technik, w obu przypadkach szeroko upublicznionych bez żadnej tajemniczości, oraz ich stosowanie. Dlatego nie powinno się tych spraw mylić.

Swoistym łącznikiem między tymi okresami jest klasyczna książka Fairbairna i Sykesa “Shooting To Live” z 1942 roku. Jest to opis ich oryginalnej metody strzelania, obecnie znanej jako Point Shooting. Trzeba tu zaznaczyć, że nazwa tego systemu jest późniejsza. Dla autorów był to system wyszkolenia jaki wdrożyli w SMP i nie nadali mu osobnej nazwy, chociaż mieli świadomość jego innowacyjności i odrębności. I kolejna uwaga – znane są też inne metody strzelania instynktownego, czyli point shootingu, co może powodować czasem zamieszanie pojęciowe. Ten sytem, o którym mówimy, chyba najlepiej obecnie opisuje fraza: F&S Point Shooting.

Podręcznik “Shooting To Live”, mimo że był wydany w czasie wojny, nawet o wojnie nie wspomina. Opiera się wyłącznie na materiałach zebranych w czasie służby policyjnej autorów. Jednak metoda w niej opisana została w całości włączona do programów szkoleniowych czasu wojny i również w tych warunkach dowiodła swojej skuteczności. Obowiązkowe raporty z działań potwierdzały to całkowicie.

Innym łącznikiem starych i nowych czasów jest nóż F-S i system walki nożem, który ta konstrukcja wspierała. Opracowanie noża miało miejsce jeszcze w czasach szanghajskich, w 1931 r. Jednak wielką sławę sobie i swoim twórcom zdobyło to ostrze dopiero podczas wojny. Główne zręby systemu walki nożem Fairbairna są nam znane, chociaż autor rozpoczął pisanie stosownego podręcznika dopiero długo po wojnie i nigdy go nie ukończył.

W tym samym 1942 r. ukazała się w Anglii kolejna fundamentalna książka Fairbairna “All-in Fighting”, (walka całościowa, czy też powiedzielibyśmy, walka totalna). Pozycja ta rynku amerykańskim miała nieco okrojoną wersję i nosiła tytuł “Get Tough!” (bądź twardy). Prezentowała aktualny militarny system walki wręcz nauczany przez Fairbairna. Twórca nazywał go GUTTER FIGHTING, walka rynsztokowa, dla podkreślenia całkowitej negacji jakichkolwiek względów, niewczesnych skrupułów czy wahań w czasie walki. System przyjął się znakomicie, nazwa niestety nie, co jest kolejną przyczyną obecnego zamieszania pojęć.

W początkowym okresie wojny wspólnie z Sykesem położyli podwaliny pod system szkolenia SOE (Special Operations Executive), znany jako Silent Killing (ciche zabijanie). W późniejszych czasach jednak sytem ten nadzorował i rozwijał samodzielnie Sykes.

Pod koniec wojny Fairbairn opracował kolejny nóż smatchet oraz system walki tą bronią.

Już choćby ten pobieżny przegląd dokonań Fairbairna obrazuje, jak rozległa była jego działalność i jaki przemożny wpływ wywarł na rozwój close-combat. Każde z zasygnalizowanych tu dokonań zasługuje właściwie na obszerniejszą dysertację. A to przecież jeszcze nie wszystko, co zrobił w opisanych już okresach i po wojnie i powyższy przegląd wymaga jeszcze obszernego uzupełnienia.