Broń palna krótka jest na ogół kojarzona z samoobroną lub z bronią ostatniej szansy. Czy słusznie? O ile osobom cywilnym przydziela się ją do ‘ochrony osobistej i do tego sformułowania można nie mieć zastrzeżeń, to warto przyjrzeć się jaką rolę odgrywają pistolety i rewolwery w formacjach mundurowych. Chodzi o to, czy założenia co do ich zastosowania w pełni uwzględniają potencjał, jaki ten rodzaj broni posiada.
Jeśli przyjrzeć się temu tematowi z perspektywy czasu, można zauważyć zmieniające się podejście. Dotyczy to zarówno ogólnych trendów, jak też indywidualnego podejście poszczególnych użytkowników i poszczególnych formacji uzbrojonych.
Istnieje silna tendencja, aby negować wartość broni krótkiej jako broni ofensywnej, broni w pełni wartościowej na pierwszej linii do określonych zastosowań. Ta tendencja zanika wtedy, gdy częstotliwość użycia broni rośnie i uwidaczniają się te walory, które broń krótka posiada. Zwątpienie [w bojową wartość broni krótkiej] wzmacnia się wówczas, gdy jest przeciwnie.
Nawracająco pojawiają się teorie, że broń krótka powinna być ZASTĄPIONA przez jakiś typ broni długiej. Znamienne, że od bez mała stu lat te próby spełzają na niczym. Podobną koncepcją w specjalnych zespołach taktycznych jest przypisywanie jej roli broni ZAPASOWEJ, a więc mniej wartościowej w porównaniu z tą, którą w danych warunkach wysuwa się na pierwszy plan. W tym ostatnim przypadku w wielu sytuacjach jest to słuszne, ale też są i takie częste sytuacje, gdy nie ma to sensu, a stosowanie tego rozwiązania na zasadzie automatyzmu niekiedy raczej obniża zdolności bojowe a nie wzmacnia.
W przypadku żołnierzy odkryto już dawno, i odkrycie to wciąż powraca w różnych okresach, że większość z tych, którzy mieli na wyposażeniu broń boczną, miała małe umiejętności i zaufanie do jej bojowego użycia. Wiele wskazuje na to, że da się to rozciągnąć także na policjantów i inne służby. Jest jasne, że różne typy broni powodują ogromną różnicę w pewności siebie użytkownika, co z kolei determinuje postępy w wyszkoleniu bojowym. Dotyczy to już takich cech szczegółowych jak kształt, rodzaj chwytu, balans i możliwości celowania. Tym bardziej wydaje się, że może to dotyczyć porównania między różnymi rodzajami broni palnej, jak między bronią krótką a długą.
Rozpoznano jednakże, że niepewność i większość słabych osiągnięć szkoleniowych z pistoletem czy rewolwerem nie wynikała z właściwości broni krótkiej jako takiej, lecz z niewłaściwych koncepcji szkoleniowych i ogólnej koncepcji używania tej broni w ostateczności. Zmieniało się to szybko, gdy trening przybierał postać wypełniającą poprzednie niedociągnięcia.
Szczególnie swoje bojowe właściwości broń krótka ujawnia w warunkach, w których zachodzi KONIECZNOŚĆ strzelania bez pomocy przyrządów celowniczych. W tych warunkach niezliczoną ilość razy była użyta z wielką efektywnością. Dotyczy to zarówno zastosowań policyjnych jak i militarnych.
Bardzo satysfakcjonująca jest CELNOŚĆ pistoletów i rewolwerów. Co ważne, dotyczy to użycia broni na [bliskich] dystansach, na których walka przybiera charakter indywidualny i ostateczny, przez co wiąże się z absolutną presją, jakiej jest poddawany człowiek.
Następne kardynalne cechy to szybkość i mobilność. Broń krótka jest najbardziej MANEWROWA ze wszystkich rodzajów broni indywidualnej, oraz jest najmniej wymagająca jeśli chodzi o obsługę. Szybkie dobycie, bieganie, zajmowanie pozycji, przyjmowanie różnych postaw, zmiana rąk, usuwanie zacięć itd, to wszystko jest najłatwiejsze z bronią krótką.
Łatwe jest PRZECHODZENIE między użyciem broni krótkiej a użyciem innych środków walki. To wielka zaleta w przypadku akcji o zmiennym przebiegu, zwłaszcza tam gdzie jest mało miejsca. Stosunkowo łatwo jest też CHRONIĆ ją przed utratą.
Wszystkie powyższe cechy znakomicie predestynują ten rodzaj broni do walki w bliskiej odległości nie tylko w obronie, ale głównie w ataku. Do tego dochodzi możliwość wygodnego przenoszenia i UKRYCIA. Broń krótka jest zawsze przy boku, nie powoduje dyskomfortu i nie jest tak uciążliwa jak inne rodzaje broni. Zaś możliwość skrytego przenoszenia lub też przenoszenia jej w takich warunkach, gdzie broni długiej przenosić się nie dało, już nie raz zadecydowała o powodzeniu akcji ZACZEPNYCH.
Uzupełnieniem tych cech jest ŁATWOŚĆ szkolenia. Każdy człowiek o przeciętnych zdolnościach może być nauczony dobywać, przeładowywać, strzelać i trafiać przeciwnika w krótkim czasie. Żołnierz czy policjant gruntownie przeszkolony w strzelaniu instynktownym oraz z użyciem przyrządów celowniczych posiada dzięki temu broń, która w WALCE Z BLISKA może okazać się lepsza od każdego innego rodzaju broni indywidualnej.
Należy pogodzić się z tym, że wiele osób będzie zawsze nieco sceptyczne co do powyższych uwag. Szczególnie, jeśli zostały przeszkolone tylko do strzelania do celów stałych albo tylko w strzelaniu z użyciem przyrządów celowniczych. Te wątpliwości mogą być usunięte jedynie w praktyce, popartej dodatkowo krytyczną autorefleksją. Jest ogromna różnica pomiędzy treningiem, komfortem i sformalizowaną atmosferą na strzelnicy a sytuacją strzelecką czy w ogóle jakąkolwiek sytuacją taktyczną w rzeczywistości.
Wspomniano już o tym w artykule o strzelectwie bojowym. W tym zakresie musi zajść inne myślenie. Każda działanie, żeby miało szanse zakończyć się powodzeniem, musi być ofensywne. Osoba podejmująca akcję musi mieć odpowiednie nastawienie. Konsekwentnie, jeśli w walce ktoś używa broni, to musi używać jej ofensywnie. Stosować ją tak, aby osiągnąć maksymalny rezultat z jej OFENSYWNEGO, bojowego potencjału.
Broń krótka jest nieodzowna w służbach ochrony prawa i w siłach zbrojnych, ponieważ ZAWSZE będzie potrzebna niewielka broń palna do użycia w walce na bliskie odległości. Broń się zmienia, niegdyś nie była tak perfekcyjnie zaprojektowana i dopracowana jak obecnie, ale ZASADY i niezbędne do ich realizacji umiejętności strzeleckie zawsze były identyczne.
Zasygnalizowaną kwestię dla przejrzystości warto podzielić na dwa zagadnienia : koncepcję użycia i cechy samego narzędzia.
Zacznę od tej ostatniej cechy, gdyż z powodu wykrystalizowania kryteriów w ostatnich latach łatwiej ją opisać. Dominującą pozycję ma pistolet samopowtarzalny, rewolwer ma zastosowania bardziej marginalne, chociaż jego potencjał wciąż bywa przydatny. Mogą to być chociażby : samoobrona przed przypadkową napaścią, działania szturmowe podczas których należy oddać minimum strzałów, ale bardzo skutecznych (silna amunicja) co stosowano we francuskiej koncepcji CQB. Rewowler to też dobry wybór dla mniej doświadczonych użytkowników, którym z uwagi na charakter zagrożenia potrzeba broni “pro forma”. Wracając do pistoletu.
Powinien mieć działający w jednym trybie mechanizm spustowy (ważne dla masowego, mniej dokłądnie szkolonego odbiorcy), najlepiej z wyłącznym częściowym samonapinaniem o oporze ok. 30-35N. Warto aby wszelkie dźwignie sterujące były obustronnie dostępne, a całość była jednoznaczna obsługowo i w miarę prosta. Solidnosć i niezawodność to raczej standard i oczywistość : od momentu pojawienia SIG-Sauerów serii 220 i dalszych te kwestie są porównywalne u współczesnych konstrukcji i na zadowalającym poziomie. Przydają się przyrządy celownicze ułatwiające celowanie o zmroku iszybkie, ale i dosć dokłądne celowanie – w CZ-75 i H&K USP są zupełnie wystarczające. Możliwość ich wymiany czy paneli chwytu w celu dostosowania do potrzeb strzelca jest przydatna. W służbach zaletą może być szyna montażowa na spodzie szkieletu standardu Picantinny, choć w rzeczywistości przeciętnych funkcjonariuszy czy pracowników mało będzie okazji jej prztestowania.
Nabój powinien dawać duże prawdopodobieństwo skutecznego rażenia, tak poprzez kaliber, moc ładunku, jak i rodzaj pocisku (nowoczesny, płaszczowy z wgłębieniem wierzchołkowym tzw. JHP). Dobrze gdyby pozwalał zachować wielkopojemność magazynka (od 10nb w górę). Wygoda chwytu, łatwość i szybkość złożenia do strzału, umiarkowane siły wsteczne działające na rękę strzelca itd. to cechy istotne. Obecne nasycenie rynku powoduje, że od producenta można wymagać, czegonie uczyniono w przypadku P99 w pewnym sensie głównie z uwagi na ignorancję i dyletantyzm.
Koncepcja przeniesienia na broń krótką roli ofensywnego narzędzia króowała w latach 80 XX wieku, o ile się nie mylę. Potem przyszedł czas na pm, obecnie na krótkie wersje karabinów automatycznych.
Broń krótka mimo wszystko wymaga wprawy i gruntownego przeszkolenia. Większość ludzi o dobrej koordynacji wzrokowo-ruchowej poradzi sobie ze strzelaniem z broni długiej. Przy strzelaniach z broni krótkiej zaczynają się schody, dlatego dla przeciętnego użytkownika mundurowego wygodniejszy jest np. PM-98 w trybie ognia pojedynczego.
Pistolet jest bronią w praktyce dużo elastyczniejszą, ale wymagającą więcej specjalistycznych ćwiczeń.
Para wyposażona we w miarę nowoczesne pistolety tj. H&K USP z trzema magazynkami każdy może i bronić się i zaatakować dosć skutecznie. Wymaga to odpowiedniego poziomu współdziałania taktycznego, umiejetności, chłodnej głowy, ale jest możliwe. I to bez dźwigania na grzebiecie “ciężkiej rurki” – Glocka 17 i dwa zaapsowe magazynki da się nosić w ukryciu nawet latem, a daje możliwości ogniowe porównywalne z pm.
Pistolet można obsłużyć jedną ręką, co przy strzelbie czy karabinie, oraz wiekszości pm jest ekwilibrystyką lub abstrakcją. Natomiast celuąc z pistoletu nie jesteśmy tak usztywnieni i nie mamy zasłoniętego przedpola,jak to się dzieje przy broni długiej.
Człowiek nauczony nieskomplikowanych i jednolitych metod obsługi i działania z bronią krótką będzie bardzo skuteczny. Mam jednak wrażenie, że z powodu większej pracy, jaką należy w to włozyć mniej osób opanuje pistolet niż karabin.
@Marcin: Większość tego artykułu jest właśnie o “cechach narzędzia” 😉 Prostota użycia, celność, manewrowość itd, to są cechy, dzięki którym otrzymujemy znakomity rodzaj broni ofensywnej. Cechy te wynikają z postaci tej broni – broń palna krótka jest to broń miotająca pocisk możliwa w naturalny sposób do użycia wolną ręką. Z tego wynikają wszelkie zachowania strzelca konieczne żeby uzyskać trafienie. Są one od zawsze te same, znane od dawna i niezmienne.
Opisywanie technicznych specyfikacji broni przy tej tematyce o tyle mija się z celem, że jest to drugorzędne w stosunku do poruszanych spraw. Wiele typów broni znakomicie się sprawdziło kiedyś w praktyce, ale wyszły z użycia, bo pojawiły się nowsze konstrukcje. Ten sam los czeka w przyszłości broń będącą obecnie na topie. Zresztą nawet równolegle w tych samych czasach zawsze są dokonywane przez użytkowników odmienne wybory typów broni. Gdyby jakaś kontrukcja była idealna do wszystkich zastosowań i dla każdego, to cały świat byłby uzbrojony na jedno kopyto i nigdy tego nie zmieniał. Wiadomo, że tak nie jest. Niezmienne pozostają jedynie zasady.
Koncepcję ofensywnego użycia broni krótkiej można przenieść dużo dalej w przeszłość niż lata 80-te. Żeby nie zagrzebać się zbytnio, to w tej chwili możemy powiedzieć spokojnie o latach poprzedzających I wojnę światową. Jak piszę w artykule, jest to pogląd okresowo podważany i odkrywany na nowo, ale zawsze jest on obecny tam, gdzie broni się używa często.
Co do szkoleń, to uważam pistolet za najbardziej “metodyczny” rodzaj broni, gdzie są obecne wszystkie procedury obsługi i są one łatwe do wprowadzenia. Nabranie w tym wprawy to już kwestia własnej pracy. Analogicznie jest z technikami walki bronią. Dlatego właśnie od pistoletu powinno zaczynać się szkolenie strzeleckie i zwykle tak się dzieje jeśli są warunki. Podczas nauczania technik walki bronią problemem jest czasem “wyłączenie komplikatorów” wynikających ze szkoleń opartych na nierealistycznych zasadach, ale tak jak napisałem w artykule, jeśli ktoś ma wątpliwości, to nie da się tego przezwyciężyć wyłącznie samym przekonywaniem, to trzeba pokazać.
Cechy narzędzia są kwestią dalej posuniętą i należy do nich dołaczyć ergonomię. Jest to cecha rozumiana również jako wygodne rozmieszczenie manipulatorów tj. zaczep zamkowy, zwalniacz magazynka itd.
Zachowania strzelca konieczne do uzyskania trafienia zmieniają się i to nawet obecnie, ewoluując w stronę takich które bardziej wyrabiają wprawę i wygodę chociażby chwytu, mniejszy akcent kładąc na siłę uchwycenia (bardziej na szczelnosć tego chwytu). Techniki celowaniai ściągania spustu wciaż miotają się pomiędzy nawykami sporotwymi, a praktyką pola walki. Widać to dobrze u takich szkoleniowców jak McCann i Cooper.
broń zmienia się głównie dlatego, że odmienne bywają doświadczenia i potrzeby użytkowników. Wiekszość strzelców ma zresztą potrzeby nieuświadomione. Najwięcej ma zaś wmuwione przez środowisko w którym się obracai kulturę w jakiej żyje. Stąd kult M1911 w USA, który choć jest niezłą konstrukcją, to nie jest niczym cudownym. Nie spełnia również wielu kryteriów broni do reakcji na gwałtowny atak.
Nie tweirdzę, że jest uniwersalny pistolet.
Przeciwnie takiego nie ma, lecz pistolet z uwagi na swoje cechy ergonomiczne doszedł do kresu swego rozwoju – ma za sobą 120 lat histroii i stał się dojrzałym urządzeniem.
Obecnie istniejace możliwosci noszenia broni w stałej gotowości i bezpiecznej bez manipulacji dodatkowych, szybko i za każdym razem tak samo, błyskawiczne obsługi i zastosowania przy ograniczonej widoczności są w jednym narzędziu bezprecedensowe. Cały wiek XX to próby umieszczenia tych cech w jednym – największy sukces osiagały pistolety kompilacyjne – łączące wiele porządanych cech tj. Walther PP, Glock 17.
Koncepcję miałem tu na mysli ofensywną, bo tak zrozumiałem sens artykułu. Takie pomysły istaniały w CQB własnie w latach 80. Przed i w czasie I w.ś. koncepcja ofensywnego użycia broni krótkiej brała się raczej z braku pm przynajmniej w zastosowaniach militarnych (magazynek Tatarka do P.08).
Mam także pewne doświadczenie w tym zakresie, chociaż nie tak pełne jak Twoje. Muszę powiedzieć, że niezależnie od stopnia profesjonalizmu instruktora posługiwanie się bronią krótką jest trudniejsze. No chyba, że uczy się spokojnego stzrelania na dystansie 5m, lecz to nie odpowiada żadnym realistycznym założeniom taktycznym -celem takiego ćwiczenia może być pierwszy kontakt lub rekreacja.
Broń długa jest oparta o ciało, zaś krótka służy stzrelaniu z wolnej ręki – to sedno sprawy. Szkolenie z posługiwania się pistolete musi być dłuższe, bardziej złożone i zidywidualizowane. Wyniki strzelań w policji i ochronie pokazują to jednoznacznie, co obserwowałem wielokrotnie.
Przy powyższym warto dodać, ze cechy narzędzia są ważene z istotniejszych względów. Otóż strategia i metody szkolenia taktycznego zmierzają do jednego : zastąpienia myslenia i skupiania się nad czynnościami rutynowymi, odruchem. Wypracowuje się go w toku treningu bezzstrzałowego. Nie da się tego uzyskać przy broni i regulaminach jej eksploatacji nazbyt skomplikowanych. Stąd bierze się potrzeba broni : szybkiej, jednoznacznej obsługowo, bezpiecznej bez manipulacji (Glock). Używałem długo, także w rzeczywistych przypadkach pistoletów techniką “cocked & locked” i żaden amerykański “gun guru” nie wmówi mi, że to dobra technika na codzień, zwłaszcza dla każdego strzelca. Stąd M1911 uważam jedynie za modę. Podobnie techniki zbiorczo określane jako izraelskie : ich nierealność w obliczu nagłego zagrożenia – w dowolnych okolicznosciach, w tym gdy jesteśmy zmęczeni – jest uderzająca. Wachlowanie zamkiem na ceimnej klatce schodowej, wychodząc z windy o 3 rano to abstrakcja. A to są warunki jak najbardziej rzeczywiste – musi z tym się wiązać walka wręcz i nawyki poruszania.
Gotowy do strzału, prosty i niezawodny pistolet, który nie wymaga w praktyce niczego poza doładowaniem i usuwaniem ew. zacięć – to jest to czego potrzeba każdemu. Z tego punktu widzenia dzisiejsze : P99QQA, H&K P30 nie mają sobie równych w przeszłości. To oczywiscie tylko narzędzia, proces szkolenia i działań rzeczywistych to inna para kaloszy.
@Marcin: Jeszcze raz przypomnę o co chodzi w tym artykule – jest mowa o ZASTOSOWANIU broni krótkiej. Główna teza jest następująca: pistolety i rewolwery mają wielki potencjał ofensywny. Nie chodzi o to KTÓRYM typem broni się ktoś posługuje, przede wszystkim jest ważne w jakim CELU oraz JAK.
Sprawa JAK, czyli stosowanie skomplikowanych technik strzeleckich to główny powód niezrozumienia jak można używać broń krótką. Sygnalizowałem to już w tekście. Przyjmuję do wiadomości, że widzisz tu problem, tak jak większość instruktorów. Mniejszość, w tym ja, ma swoje doświadczenia i stosuje inne techniki, nie ma takich problemów. Każdy może pozostać przy swoim, JA na tym nie tracę 😉
W każdym razie, skoro już lekko rzuciłeś strzelanie w odległości 5 m (oczywiście wiesz dlaczego taki akurat rząd wielkości?), to napiszę tak: w ciągu 1 (jednych, pierwszych) zajęć, przy zużyciu kilkudziesięciu sztuk amunicji, jestem w stanie każdego wprowadzić w dynamiczne strzelanie w obrębie kilku metrów, czyli zasadniczym dla close-combat dystansie. Będzie to celne strzelanie w ruchu i do celów ruchomych, bez użycia przyrządów celowniczych. W stylu, który Ty zdajesz się reprezentować, a ja sam tak kiedyś strzelałem, takie rzeczy uważane są za nadzwyczajne umiejętności, do których trzeba długo dochodzić i zużyć mnóstwo amunicji. Ja wiem swoje, mam filmy i świadków oraz środowisko, które takie rzeczy robi. Ty wiesz swoje, i masz za sobą powszechną opinię i dominującą na strzelnicach i w służbach praktykę. Czy jest tu jakiś sens dalej dyskutować w internecie o tym? Nie jest to pierwsze spotkanie takich poglądów i jeszcze nikt nikogo wirtualnie nie przekonał.
Dopiero potem, gdy już wiemy JAK, wtedy wtórnie pojawia się temat, jakie cechy konstrukcyjne powinna mieć broń. Np. broń, którą opisujesz, jest szeroko rozpowszechniona na świecie. Tyle, że głównie jako broń boczna, czyli dupna… Na sztukę lub na zapas. Z drugiej strony weźmy pistolet Stieczkina, opracowany w latach 40-tych. Nie spełnia ani jednej cechy konstrukcyjnej, która według Ciebie powinna charakteryzować pistolet jako broń ofensywną. Tymczasem ten pistolet odegrał swoją rolę podczas SZTURMU na Dubrowce, ze względu na warunki przemieszczania się. Dobrze, że oni nie wiedzieli, że z tą bronią tak nie można… Paradoks, czy po prostu różne zagadnienia? Takich przykładów jest masa, zresztą większość z tych co znam dotyczy świata zachodniego.
Broń powinna pasować do tego co się robi, to jasne, ale i już sama konieczność dopasowania do użytkownika determinuje, że nigdy nie gędzie to jeden określony typ, albo określona grupa cech. ZAWSZE ktoś będzie sądził inaczej i będzie w stanie udowodnić, że ma rację.
Dalej także poruszasz jeszcze parę spraw już zupełnie nie związanych z tematem, więc je tylko krótko skwituję.
“Gun guru” Cooper nie żyje, nie będziemy się nad nim pastwić. Jego “nauki” jeszcze długo będą się odbijać czkawką.
System u nas znany jako “izraelski” to lipa.
Sprawy z przeszłości są troszeczkę bardziej bogate niż się na ogół sądzi. Znane są liczne udokumentowane fakty, można powiedzieć, że wszystko już było i wiele popularnych mniemań o przeszłości i współczesności taktyki i strzelectwa okazuje się całkowicie błędnych.
@Marcin: Ostatni raz napisałem komentarz o objętości nadającej się na artykuł na stronę główną. Chętnie widzę dyskusję, ale to powinna być dyskusja – treściwe z argumentami wpisy za lub przeciw, do których można się odnieść. Może nawet być ich wiele, ale nie zabierają wówczas tyle czasu na pisanie ani nie nużą czytelników. Ewentualnie pisz dygresje, ale zawierające wyłącznie fakty, nie zaś przemycające Twoje opinie, które wygają osobnej dyskusji. Masz szeroką wiedzę, ale to co robisz wymyka się spod kontroli. Jeśli sam tego nie ograniczysz, ja przestanę na to odpowiadać. Chyba że ktoś z czytelników zechce, to wtedy Wasza sprawa.
Tak, to już nie jest tylko uwaga, to ostrzeżenie:)
Pistolet i rewolwer jako broń ofensywna,jeżeli tyczy sie to służb mundurowych,to tylko i wyłacznie ta broń powinna miec takie zastosowanie.Pomiędzy strzelaniem defensywnym a ofensywnym jest bardzo cienka kreska,która często się zaciera.Trzeba sobie jasno powiedzieć,funkcjonariusz stojący na straży prawa(wyposażony najczęściej tylko w broń krótką),żeby wyjść z opresji(strzelaniny)cało z postawy defensywnej musi przejść do ofensywy.Broń krótka zapewnia manewrowość,można ją obsługiwać jedną ręką,w walce na krótkim dystansie lub w ciasnych pomieszczeniach przewyższa inne rodzaje broni.
Czytając Twój wpis zdałem sobie sprawę, że zupełnie nie wychwyciłeś treści moich uwag – nie pierwszy raz. Zdaje się, że dotarliśmy do punktu w którym nie ma szans na dyskusję, za to pojawiają się dogmaty (nie z mojej strony). Ja mówię o uniwersalnym i prostym zestwie technik (max. 2 – pomiędzy nimi płynne przejście) ułatwiających walkę na dystansie od 0 do powiedzmy 30m (takie sobie rzędy wielkości). Intuicyjne strzelanie na kilka metrów to tylko jedna z umiejętności – ani przez chwilę nie twierdziłem, że nieprzydatna. Usiłujesz stawiać mnie w roli, której nie pełnię – mam dużo bardziej otwarte podejście do sprawy. Własnie dlatego ani na moment nie kwestionowałem Twojego przesłania. Wierzę, że zaliczasz się do czołówki instruktorów w kraju. Natomiast widzę także, że problemem stała sie moja obecnosć tutaj. Dlatego nie będę już więcej wyjaśniał – po prostu nie będę pojawiał się w komentarzach. Przemycam swoje uwagi głównie z tego powodu, że biorą się z praktyki. Co prawda nie tak dobitnej, jak na Dubrowce. Pozdrawiam i przepraszam za kłopot.
Żebyśmy sie źle nie zrozumieli,mój wpis niedotyczył Twoich uwag ale zawierał sie do ogólnego tematu artykułu pt.Pistolet i rewolwer jako broń ofensywna
@shrek: to co napisałeś mocno mi współgra z koncepcjami stosowanymi w walce wręcz przez sytemy combatowe. ‘Forward drive’ z WW2 Combatives, ‘Constant Offensive Pressure’ z Core Combatives, czy ‘eksplozywna reakcja’ z ESDS, że wymienię te znane mi bliżej. One wszystkie różnią się sposobem ujęcia tego zjawiska i oczywiście sposobem działnia, ale każdy podkreśla konieczność przejęcia i utrzymania inicjatywy jako jedynej drogi powodzenia. Funkcjusz w służbach (jeśli pominiemy działania realizacyjne, które są z natury zaczepne) jest właśnie w takiej sytuacji – może dopiero zareagować. Teraz jaka powinna być ta reakcja? W końcu – najlepszą obroną jest atak. Tylko to łatwo powiedzieć w sytuacji, która jest tak ekstremalna, że uzasadnia użycie broni 🙂 W każdym razie broń będąca zawsze w zasięgu ręki, tak jak pistolet lub rewolwer, plus wiedza jak to można zrobić, stanowią nieoceniony walor, który MOŻE zaowocować w takiej skrajnej sytuacji.
@Marcin: Doceniam Twój sarkazm:) Rób co uważasz. Pamiętaj, że zawsze tu jesteś dobrze widziany i ceniony.
Oczywiście wszystko zależy od zaistniałej sytuacji a ocena końcowa i sposób reakcji należy do f-sza(jeżeli środki przymusu bezpośredniego są niewystarczające,f-sz ma prawo do użycia broni palnej)od jego poziomu wyszkolenia i determinacji i jeżeli zaistniała sytuacjia spełnia wszystkie przesłanki do użycia broni palnej wówczas działanie musi być ofensywne w myśl zasady:”lepiej żeby mnie dudziestu sądziło niż czterech niosło” i w takiej sytuacji walory broni krótkiej są pierwszorzędne:łatwość dobycia i obsługi,manewrowość,siła ognia,strzelanie z jednej ręki,celowanie ciałem bez używania przyrządów celowniczych w ostateczności może służyć do zadawania ciosów w zwarciu itp.
Szczerze mówiąc jeżeli omawiamy zastosowanie broni krótkiej w ofensywie biorąc pod uwagę funkcjonariusza służby mundurowej(lub formacji ochronnej)to co do pistoletów nie mam zastrzeżeń(przynajmniej jeśli chodzi o generację “cudownych dziewiątek”)duża pojemność magazynka i przyzwoita moc pocisków, szybkość obsługi a przede wszystkim gabaryty a co za tym idzie możliwość “fizycznego” operowania w szerszym niż broń długa zakresie powodują że pod wieloma względami przewyższa inne środki walki w starciach w bliskim kontakcie. Moje zastrzeżenia co do wykorzystania b. krótkiej w tym zakresie budzi rewolwer (Mam na muśli funkcjonariuszy). Dlaczego? jednak ta pojemność magazynka i ewentualny czas powtórnego załadowania broni – wiadomo jak jest w stresie, człowiek lubi szrpać za spust a zapas (czyli margines błędu)w bębenku jest niewielki a jak się ręce trzęsą ze strachu to szybkoładowaczem w nocy też ciężko go powtórnie załadować. Co do armii – Amerykańskie doświadczenia z Iraku wykazały (jak zawsze były to niezwykle odkrywcze doświadczenia jak przystało na armię USA i USMC) że b. krótka znajduje coraz szersze zastosowanie w walce w bliskim dystansie i żołnierze jej potrzebują!!! Biorąc pod uwagę że 90% starć miała miejsce w terenach zurbanizowanych okazało się że Marine potrzebuje czegoś więcej niż Ka Bar i czegoś mniejszego niż długi M16 A2 by ganiać w ciasnej zabudowie z 30 kg na sobie i tymi najlepszymi (bo amerykańskie) gadżetami. Nagle odkryto że M 9 może służyć do czegoś więcej niż dobijanie rannych i honorowy strzał sobie w głowę w okrążeniu ( u nas do tej pory jest takie podejście w armii). Efekt – ciężko teraz znależć żołnierza USA formacji pierwszorzutowej niedozbrojonego b. krótką.
A tak na marginesie Prawda jest brutalna ale prawdziwa – Bandyci używaja broni palnej krótkiej w ofensywie z powdzeniem od początku jej powstania. Podobnie wykorzystywali broń ludzie z SOE na terenie Europy przewciwko najeźdźcy lub osobą kolaborującym – zachodnie publikacje są pełne opisów skutecznego użycia broni krótkiej w tym charaktarze.
BYłem użytkownikiem pistoletów p64,p83 p99 i glock 17 przez 12 lat…trenowałem z nimi jak na polskie warunki dość intensywnie-z całą pewnośćią mogę stwierdzić że pistolety nadają się do krótkich intensywnych akcji ofensywnych przeciwko dwóm lub jednemu celowi nie zabezpieczonych osłonami balistycznymi I zaskoczonymi akcją przeciw nim..niestety wszystkie w/w typy pistoletów nie wnikając w szczegóły dlaczego ,ulegały awariom poprzez zacięcia..dlatego stałem się zwolennikiem używania rewolweru i to z jak najkrótszą lufą i systemem DAO..w nagłym starciu w bezposredniej bliskości walczących nieawodność to kolosalna sprawa..rewolwer jako broń do walki na pokrycie, liczbę dubletów ,szybkość ładowania to muzeum w porównaniu z pistoletem ale w pojedyńczej akcji ofensywnej daje rade-nie rezygnujcie z rewolwerów…
Moi znajomi instruktorzy z krajów zachodnich kiedyś podsumowali, że nigdy nie widzieli tylu zacięć na glocku, co w Polsce. Prawdopodobnie przyczyna leży w amunicji. Natomiast co do rewolweru, to zbyt pośpiesznie jest odsyłany do lamusa. Jego przydatność jest ponadczasowa. M.in. o tym założyłem ten topic na forum: Przywróćmy rewolwery dla służb (LINK)
Witaj Slawkas..powiem więcej miałem -glocka 17 i poszedł na złom ,bo podczas strzelania rozsadziło lufę-na środku zrobiła się taka gula- pistolet rozebrano przy pomocy młotka- siła która zadziałała na mechanizmy broni była tak duza, że wyrwała się ta blaszka z numerem zatopiona w szkielecie..mimo że okazałem zaświadczenie techniczne z BUOS o przyczynie zniszczenia pistoletu ,mafia z WPA KSP nie dała mi kolejnej promesy uznając że to i tak moja wina..dlatego powiem- glock jest mocno przereklamowany,-byłem jego fanem, wręcz wyznawcą -wiesz nosiłem zapas ten długi 33 nabojowy mag,+19 nabojowy w klamce-na strzelnicy dodatkowo kolba dostawna steyera-robił o to wszystko wrażenie aż tu ups…i co gdyby to wszystko stało się podczas walki..trup,pogrzeb, salwa itp..z glocka to noszę teraz kosę model 81-na razie bez awarii..a z klamek do defensywy -tylko rewolwer wg zasady: trzy sekundy ,trzy strzały, trzy metry!Jak ktoś chce kupić osprzęt do glocka bo trochę mi zostało niech dzwoni to korzystnie mu sprzedam.514271720.Pozdrawiam
Rewolwery ok ale tylko do samoobrony. W służbach postawiłbym na pistolety, dlaczego? W Parolach P 83 i 2 mag to było za mało a co dopiero 6 szt plus konieczność wymiany trzęsącymi się rękoma. W stanach nadal często rewolwery są wykorzystywane jako broń służbowa przez leciwych szeryfów lub jako broń rezerwowa.