Laska jako podręczne narzędzie i prosta broń towarzyszy człowiekowi chyba od zarania dziejów. Dostępna jest ludziom wszystkich warstw społecznych i mogą ją wykorzystywać osoby o różnych możliwościach fizycznych. Noszenie laski jest także akceptowane przez systemy prawne na całym świecie, co dodatkowo podnosi jej wartość w stosunku do innych przedmiotów mogących posłużyć za broń. Zmiany, które zaszły w zachodnim kręgu kulturowym spowodowały, że od kilkudziesięciu lat jej zastosowanie zostało zredukowane praktycznie tylko do roli przyboru pomocniczego dla osób niepełnosprawnych lub będących w podeszłym wieku. Jednak wcześniej przez kilkaset lat noszenie lasek było dosyć rozpowszechnioną częścią stylu życia i mody. Zaowocowało to stworzeniem licznych metod ich użycia. Również Fairbairn opracował własny sposób walki laską, który został włączony do Defendu i opisany w podręczniku “Defendu. Scientific Self-Defense” (1926).
Najlepsze do tego celu okazały się laski średniego ciężaru wykonane z jesionu lub malaki (łodygi rattanu). Długość zależała od wzrostu człowieka, gdyż była dobierana jako przyrząd do codziennego użytku, a wykorzystanie jako broń to była ewentualność. W każdym razie była ona rzędu 75-85 cm. Laski posiadały różne zakończenia i okucia podnoszące wygodę użytkowania i trwałość. Na zdjęciu (ze strony kolekcjonera) widnieje przykładowa laska z tamtej epoki. Jest wykonana z malaki, posiada metalowe okucie na dole i uchwyt z ebonitowej linki wywiązanej w węzeł bosmański.
Walka laską w systemie Defendu stanowi niewielką zwartą całość, obejmującą uderzenia i chwyty, a nawet jedną technikę zaklasyfikowaną przez twórcę systemu jako rzut. Ten swego rodzaju mini-system spełnia zasady leżące u podstaw całego Defendu, takie jak prostota, efektywność, łatwość nauczania itd., oraz oczywiście weryfikacja technik pod kątem możliwośći zastosowania w praktyce. W efekcie jest możliwe wyszkolenie w utylitarnym sposobie walki każdej zdeterminowanej osoby, niezależnie od jej warunków. Dzięki wyposażeniu w broń o sporym potencjale i wiedzę, jak tę broń użyć, co skolei wzmacnia psychicznie, taka osoba może okazać się groźnym przeciwnikiem.
Techniki walki laską, których nauczał Fairbairn, są następujące:
- uderzenie w goleń tuż poniżej rzepki
- dźgnięcie w żołądek
- dźwignia łokciowa z naciskiem na kark
- dźwignia łokciowa
- duszenie od tyłu
- dźwignia łokciowa z naciskiem na krocze
- rzut za szyję
Techniki zostały wymienione w takiej kolejności, w jakiej pojawiają się w podręczniku. Analiza tego materiału będzie przedmiotem osobnego artykułu w przyszłości. Jednak już pierwszy rzut oka na powyższy program pozwala zauważyć trzy grupy technik: uderzenia mające na celu obalenie lub nokaut, chwyty obezwładniające i chwytowe techniki kończące. Jest to materiał opracowany typowo pod kątem samoobrony lub pracy policyjnej, chociaż zawierający drastyczne elementy, podczas gdy program Fairbairna w tym zakresie z czasów II w. ś. wygląda całkowicie inaczej.
Zwraca uwagę charakterystyczna dla Fairbairna zwięzłość i bardzo ograniczona liczba technik. Kontrastuje to ze wszystkimi innymi systemami walki laską, które są o wiele bardziej rozbudowane. Komplikacja jest czasem posunięta tak daleko, że ma się do czynienia z zaawansowaną szermierką. Wydaje się to przerostem formy. Tymczasem w przypadku Defendu, jeśli pominiemy skojarzenia z gentelmanami starej daty noszącymi laski, jest to prosty i ciągle aktualny program nauki walki krótkim kijem lub długą pałką.
