Laska jako przybór rehabilitacyjny a równolegle jako broń towarzyszy człowiekowi chyba od zarania dziejów. Dostępna jest ludziom wszystkich warstw społecznych i mogą ją wykorzystywać osoby o różnych możliwościach fizycznych. Noszenie laski jest także akceptowane przez systemy prawne na całym świecie. To dodatkowo podnosi jej wartość w stosunku do innych rodzajów broni. Stąd walka laską jest dziedziną, którą warto poznać.
Różne zastosowania i możliwości
Zmiany w stylu życia spowodowały, że od kilkudziesięciu lat jej zastosowanie zostało zredukowane tylko do roli przyboru pomocniczego dla osób niepełnosprawnych lub w podeszłym wieku. Jednak wcześniej przez kilkaset lat noszenie lasek było częścią stylu życia i mody. Zaowocowało to stworzeniem licznych metod ich użycia. Również Fairbairn opracował własny sposób walki laską i włączył go do Defendu. Opisał to w podręczniku „Defendu. Scientific Self-Defense” (1926).
Najlepsze do tego celu okazały się laski średniego ciężaru wykonane z jesionu lub malaki (łodygi rattanu). Długość zależała od wzrostu człowieka, jako przyrząd do codziennego użytku. Wykorzystanie jako broń to była ewentualność. Najczęściej była ona rzędu 75-85 cm. Laski posiadały różne zakończenia i okucia podnoszące wygodę użytkowania i trwałość. Na zdjęciu widnieje przykładowa laska z tamtej epoki. Jest wykonana z malaki, posiada metalowe okucie na dole i uchwyt z ebonitowej linki wywiązanej w węzeł bosmański.
System w systemie
Walka laską w systemie Defendu stanowi zwartą i niewielką całość. Mimo to obejmuje uderzenia i chwyty, a nawet jedną technikę zaklasyfikowaną przez twórcę systemu jako rzut. Ten swego rodzaju mini-system spełnia zasady leżące u podstaw całego Defendu. Przykładowo, są to prostota, efektywność, łatwość nauczania itd. Dodatkowo oczywiście weryfikacja technik pod kątem możliwości zastosowania w praktyce. W efekcie jest możliwe wyszkolenie w utylitarnym sposobie walki każdej zdeterminowanej osoby, niezależnie od jej warunków. Tym samym taka osoba może okazać się groźnym przeciwnikiem dla ewentualnego napastnika. Jest to możliwe dzięki wyposażeniu w broń o sporym potencjale i wiedzę, jak tę broń użyć, co z kolei wzmacnia psychicznie.
Techniki walki laską, których nauczał Fairbairn, są następujące:
- uderzenie w goleń tuż poniżej rzepki
- dźgnięcie w żołądek
- dźwignia łokciowa z naciskiem na kark
- dźwignia łokciowa
- duszenie od tyłu
- dźwignia łokciowa z naciskiem na krocze
- rzut za szyję
Zwięzłość i zarazem wszechstronność
Powyższe techniki wymieniłem w takiej kolejności, w jakiej pojawiają się w podręczniku. Analiza tego materiału będzie przedmiotem osobnych artykułów. Jednak już pierwszy rzut oka na powyższy program pozwala zauważyć trzy grupy technik. Po pierwsze uderzenia mające na celu obalenie lub nokaut, po drugie chwyty obezwładniające i na koniec chwytowe techniki kończące. Twórca opracował ten materiał typowo pod kątem samoobrony lub pracy policyjnej, chociaż zawarł w nim i drastyczne elementy. Tymczasem propozycja Fairbairna walki kijem z czasów II w.ś. wygląda całkowicie inaczej.
Jak zawsze w przypadku Fairbairna, zwraca uwagę charakterystyczna zwięzłość i bardzo ograniczona liczba technik. Kontrastuje to z innymi systemami walki laską, bardziej rozbudowanymi. Ich komplikacja jest czasem posunięta tak daleko, że mamy do czynienia z zaawansowaną szermierką. Wydaje się to przerostem formy. W przypadku Defendu, jeśli pominiemy skojarzenia z gentelmanami starej daty noszącymi laski, jest to prosty i ciągle aktualny program nauki walki krótkim kijem.
