Smatchet zaprojektowano jako broń. Według Fairbairna, który za najważniejsze w przygotowaniu do walki uważał nastawienie psychiczne, podstawowym walorem kontaktu z tą bronią było szczególna psychologiczna reakcja wynikająca z jej posiadania. Objawiała się ona wzmocnieniem cech charakteryzujących dobrego żołnierza – pewności siebie, determinacji i agresywności.

Do stałego noszenia smatchet służyła pochwa, umieszczona na pasie po lewej stronie. Takie umiejscowienie pozwala wykonywać równie wygodnie wszelkie czynności, biegać czy wspinać się, jak i siedzieć czy leżeć. Na prawidłowe przenoszenie smatchet właśnie w ten sposób kładziono szczególny nacisk. Wszelkie elementy ekwipunku dotychczas noszone w tym miejscu musiały być przeniesione gdzie indziej.

Wymóg noszenia w tym miejscu ściśle wiązał się także ze sposobem dobywania noża. Należy przełożyć prawą rękę przez rzemień i wydobyć nóż mając zgięte ramię. Brak jest wskazówek, czy u żołnierzy leworęcznych przewidywano noszenie broni po drugiej stronie pasa. Mogło to wynikać z upodobania armii do ujednolicania wszystkiego.

Ręka chwytająca powinna znaleźć się na rękojeści jak najbliżej jelca. Smatchet należy trzymać chwytem młotkowym. Broń powinna być trzymana ostrzem długim do dołu. Z konstrukcją broni i chwytem ściśle były powiązane proste techniki walki.