Jack Dempsey to nazwisko elektryzujące znawców boksu, ale ma też poczesne miejsce w historii combatives. W latach 1919-1926 był mistrzem świata wagi ciężkiej, a pamiętajmy, że w tamtych czasach mistrz był tylko jeden. Jest umieszczany w pierwszej piątce bokserów wszechczasów tej wagi. Jego epickie pojedynki przyczyniły się do wielkiej popularności boksu, zaś jemu osobiście dały miejsce w popkulturze. Jednym z wyrazów tego jest widoczny powyżej znaczek pocztowy. Był także wojskowym instruktorem walki wręcz.

Unikalny styl walki

Jack Dempsey mierzył 185 cm wzrostu, w szczytowej formie ważył ok. 85 kg. Nie był zatem żadnym kolosem, jednak miał dużą siłę fizyczną i wytrzymałość oraz wielki instynkt walki. Zaskakiwał rywali bardzo szybkimi atakami i często wygrywał w pierwszej rundzie. Był jednym z pierwszych mistrzów walki w zwarciu, gdzie zadawał całe serie bardzo szybkich i silnych ciosów na korpus i rozbijając gardę przeciwnika, zmuszając go do odsłonięcia głowy. Bardzo dobrze opanował też sztukę balansu ciałem, co przy jego szybkości czyniło go trudnym do trafienia. Czynił to wszystko w doskonale wypracowanym, unikalnym ciągu technik, który zyskał sobie miano Dempsey Roll. Na mistrzowskie powtórzenia tej kombinacji trzeba było czekać aż 70 lat i karierę Mike Tysona.

Dempsey bardzo sumiennie przygotowywał się do poważniejszych walk. Chyba jako jeden z pierwszych wprowadził specjalne kilkutygodniowe okresy przygotowań przed nimi. Z jego pojedynków zachowały się całkiem liczne filmy i to one najlepiej pokazują, jak niesamowitym był pięściarzem. Poniżej skrót walki z 1919 roku, w której Jack Dempsey odebrał mistrzowski tytuł Jessie Willardowi i rozpoczął okres swojego panowania na ringach.

Kariera pięściarska

Urodził się w 1895 r. w Manassie, w stanie Kolorado w rodzinie o mieszanych, szkocko-irlandzko-czirokeskich korzeniach. Właściwie nazywał się William Harrison Dempsey. Z czasem przybrał nazwisko Jack Dempsey, gdyż chciał nawiązać do jednego z największych pięściarzy XIX wieku, Jacka „The Nonpareil” Dempseya. Natomiast jego przydomki ringowe to Kid Blackie, Manassa Mauler, Tiger Jack.

Od młodych lat był zmuszony do ciężkiej fizycznej pracy zarobkowej. Imał się różnych zajęć i prowadził wędrowny tryb życia. W latach 1911–1916 zaczął boksować w małych górniczych miasteczkach Kolorado. Znany był ze swoich zwycięstw przez nokaut, z których wiele miało miejsce zaledwie kilka sekund od rozpoczęcia walki.

Pierwsza udokumentowana walka Dempseya odbyła się w 1914 roku i zakończyła się remisem w sześciu rundach. Wtedy zaczął poważnie trenować oraz pozyskał menadżera. Rozpoczął serię występów na ringach i czynił stałe postępy, aż znalazł się na szczycie po wspomnianym zwycięstwie nad Willardem.

Od roku 1923 mówi się w boksie o Erze Dempseya. Wówczas to stoczył „walkę stulecia” z Georgesem Carpentier. Waleczny Francuz w drugiej rundzie złamał prawą rękę, ale kontynuował walkę operując tylko lewą. Dempsey bezwzględnie wykorzystał przewagę fizyczną (Carpentier był mistrzem wagi półciężkiej) oraz pełnosprawności i znokautował rywala w czwartej rundzie. Po tym spotkaniu do końca swoich dni pozostawali we wzajemnym szacunku i przyjaźni.

Ostatecznie spadł ze szczytu w 1926 r. za sprawą Gene Tunneya, który dokładnie przeanalizował styl walki Dempseya i obmyślił odpowiednią skuteczną taktykę. Stoczyli ze sobą dwie walki. W pierwszym pojedynku Dempsey, wbity już w pychę, nie doceniał rywala. Jednak i w rewanżu nie dał mu rady, po czym zakończył oficjalną karierę.

Bilans kariery sportowej:

• 61 zwycięstw (w tym 50 przed czasem)
• 9 remisów
• 6 porażek
• 6 no decision
• 238 pokazówek

Dodatkowo trzeba wymienić udział w zrewolucjonizowaniu podejścia do sportu jako masowego widowiska, generowanie rekordowych przychodów za walki czy wpływ na ewolucję przepisów boksu. Stał się elementem kultury masowej. Wskazał też sposób funkcjonowania wielkich gwiazd sportu po karierze i możliwość łączenia wydawało by się różnych aktywności, ale mających ten sam wspólny mianownik, mianowicie popularność gwiazdora.

Życie prywatne

Instruktor Dempsey

Kiedy Ameryka przystąpiła do I w.ś. w 1917 roku, Dempsey nie zaciągnął się do wojska. Mówi się, że nie pozwoliły mu na to zobowiązania rodzinne, ale raczej po prostu się wymigał. Ten brak zaangażowania kładł się cieniem na jego karierze i dalszym życiu, bo sprawę często mu wypominano.

Po wybuchu II w.ś., mając w pamięci te zarzuty, zgłosił się na ochotnika do armii. Nie został jednak przyjęty ze względu na stan zdrowia. Wtedy zgłosił się do marynarki wojennej, ale z podobnym skutkiem. Wreszcie trafił do Straży Wybrzeża, gdzie został przyjęty od razu w randze komandora podporucznika (odpowiednik majora) i zajął się szkoleniem. Potem został instruktorem walki wręcz amerykańskiej piechoty morskiej, z którą wziął udział w inwazji na Okinawę.

Jack Dempsey zostawił po sobie także kilka interesujących książek. Trzy z nich mają charakter autobiograficzny, ale są też dwie, w których skupia się na przekazie swojej metody walki. Są to „How to Fight Tough” z 1942 r. oraz „Championship Fighting: Explosive Punching and Aggressive Defense” z 1950. Pierwsza z nich to materiał, którego nauczał jako instruktor w Straży Wybrzeża, oryginalna metoda z nurtu ww2 combatives. W tej drugiej krok po kroku objaśnia swoje techniki bokserskie, wcale przy tym nie stroniąc od wrzutek na temat walki ulicznej, bo tak naprawdę w młodości był ulicznikiem. Tutaj właśnie znajdziemy szczegółowe objaśnienie tego, co niezależnie od niego zyskało sobie nazwę Dempsey Roll, w tym ważny dla combatów koncept drop step. Wszytko to jest warte osobnej uwagi i odrębnych artykułów.

„Miałem pewność, że mogę przyjąć najsurowszego początkującego, albo nawet doświadczonego wojownika i nauczyć go dokładnie, na czym polega samoobrona”. Mentalność mistrza.