Fairbairn za najważniejsze w przygotowaniu do walki uważał nastawienie psychiczne. Inną z jego zasad było, że nie wolno nigdy dać się zaskoczyć będąc bez broni. Kiedy dostrzegł pewną lukę w tym zakresie w wyposażeniu żołnierzy, we współpracy z Applegate’m uzupełnił ją po swojemu. Postanowił ich wyposażyć w broń efektywną i taką, którą będą mogli mieć zawsze przy sobie. Dlatego od początku smatchet zaprojektowano jako broń. Uważał, że podstawowym walorem kontaktu z tą bronią było szczególna psychologiczna reakcja wynikająca z jej posiadania. Objawiała się ona wzmocnieniem cech charakteryzujących dobrego żołnierza, to jest pewności siebie, determinacji i agresywności. Sprzyjać temu miał także sposób noszenia smatchet.

Noszenie smatchet na stałe

Do stałego noszenia smatchet służyła pochwa, umieszczona na pasie po lewej stronie. Takie umiejscowienie pozwala wykonywać równie wygodnie wszelkie czynności, biegać czy wspinać się, jak i siedzieć czy leżeć. Mocno z tym współgrała wszechstronność narzędzia. Przede wszystkim jest to nóż bojowy, ale szybko znalazł i nadal znajduje szereg innych zastosowań. Na prawidłowe przenoszenie smatchet właśnie w ten sposób kładziono szczególny nacisk. Wszelkie elementy ekwipunku dotychczas noszone w tym miejscu musiały być przeniesione gdzie indziej.

Wymóg noszenia w tym miejscu ściśle wiązał się także ze sposobem dobywania noża. Należy przełożyć prawą rękę przez rzemień i wydobyć nóż mając zgięte ramię. Brak jest wskazówek, czy u żołnierzy leworęcznych przewidywano noszenie broni po drugiej stronie pasa. Mogło to wynikać z upodobania armii do ujednolicania wszystkiego.

Sposób chwytu

Według Fairbairna, wyważenie smatchet, jego waga i możliwość zadania śmiertelnego ciosu sztychem, ostrzem lub głowicą, w połączeniu z niezwykle prostym treningiem niezbędnym do skutecznego użycia, czynią z niego idealną broń osobistą dla wszystkich nieuzbrojonych w karabin i bagnet.