Smatchet to kolejny nóż stworzony przez W.E. Fairbairna. Współautorem dzieła był Rex Applegate. Tak jak wszystko, w co angażował się Fairbairn, również powstawaniu tego ostrza przyświecało tylko jedno przeznaczenie i jedno kryterium: skuteczność w walce. W zamierzeniu była to broń osobista dla żołnierzy, którzy nie byli uzbrojeni w karabin z bagnetem. Opracowana pod koniec II wojny światowej, została zaakceptowana przez siły brytyjskie i była rozważana przez armię amerykańską, ostatecznie jednak nie znalazła się na uzbrojeniu. Nazwa smatchet dotychczas nie znalazła swojego odpowiednika w języku polskim.

Noże tego typu były dodatkowo specjalnie wyprodukowane w limitowanej serii w latach dziewięćdziesiątych ub.w. po uzgodnieniach wzoru z płk. R. Applegate. Można je spotkać pod nazwami Combat Smatchet, Applegate Fairbairn Smatchet knife lub AF Smatchet. Fotografie przedstawiają egzemplarze z tej produkcji.

Oryginalna konstrukcja z II wojny światowej miała długość całkowitą ok. 42 cm, długość głowni ok. 25, 5 cm, szerokość głowni w najszerszym miejscu niespełna 7 cm, grubość głowni 4,7 mm, ciężar całkowity blisko 0,6 kg. Dokładne wartości w calach wynosiły odpowiednio: 16,5″ – 10″ – 2,75″ – 3/16″ – waga 21 uncji.

Szeroka głownia w kształcie liścia była zaostrzona po jednej stronie na pełnej długości, a na drugiej stronie od czubka do połowy długości. Całość miała ciemno-matowe wykończenie, aby zapobiegać przypadkowym refleksom światła w nocy.

Smatchet bywa porównywany do bolo lub maczety. Jednak o ile tamte są to narzędzia robocze używane jako broń, to w tym przypadku był to projekt od początku do końca nastawiony na wytworzenie typowej broni bojowej. Za jej pierwowzór uważany bywa jeden z noży bojowych używanych podczas I wojny światowej przez żołnierzy z jednostek walijskich. Każdy element i cecha tego noża: ostrze, czubek, rękojeść, ciężar, zostały zaprojektowane do walki. Konstrukcja została skombinowana z bardzo prostym treningiem umożliwiającym szybkie opanowanie sprawnego posługiwania się tą bronią.